قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره می زنند . . . مریضی  شفا گرفت

دیدی که سنگ در دل آیینه آب شد
دیدی که  آب حاجت آیینه را گرفت

خورشید آمد و به ضریح تو سجده کرد
اینجا برای صبح خودش روشنا گرفت

پیغمبری رسید و در این صحن پر ز نور
در  هر رواق خلوت غار حرا گرفت

از آن طرف فرشته ای از آسمان  رسید
پروانه وار گشت و سلام مرا گرفت

زیر پرش نهاد و به سمت خدا پرید
تقدیم حق نمود و سپس ارتقا گرفت

چشمی کنار این همه باور نشست و بعد
عکسی به یادگار از این صحنه ها گرفت

دارم قدم قدم به تو نزدیک می شوم
شعرم تمام فاصله ها را فرا گرفت

دارم به سمت پنجره فولاد می روم...
جایی که دل شکست و مریضی شفا گرفت

                                         های لال 

باز مرد     فروش

پای     ها رابرید

مشتری در روح خود

جیغ آنها را شنید

                          توی قلب سبز

                        کرد یک سیم بلند

                         ازسرانگشتان او

                        چندبرگی نیز کند

                                          باز هم ول کن نبود

                                    زرورق و روبان و چسب

                                        دراشک و التماس

                                       اوبه فکر کار و کسب

                                            دسته    آماده شد

                                           حیف با شکلی قناس

                                               باز نعش چند

                                               شد عوض با اسکناس

چه شود به چهره‌ی زرد من نظری برای خدا کنی
که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی

تو شهی و کشور جان تو را تو مهی و جان جهان تو را
ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی

ز تو گر تفقدو گر ستم، بود آن عنایت و این کرم
همه از تو خوش بود ای صنم، چه جفا کنی چه وفا کنی

همه جا کشی می لاله گون ز ایاغ مدعیان دون
شکنی پیاله‌ی ما که خون به دل شکسته‌ی ما کنی

تو کمان کشیده و در کمین، که زنی به تیرم و من غمین
همه‌ی غمم بود از همین، که خدا نکرده خطا کنی

تو که هاتف از برش این زمان، روی از ملامت بیکران
قدمی نرفته ز کوی وی، نظر از چه سوی قفا کنی