شعری از پل الوار

 زمستان گذشته است

 گل ها شکفته اند

باز زمان نغمه سرایی فرا رسیده است

و تو ای کبوتر من که در شکاف صخره ها و پشت سنگ ها پنهان  هستی

بیرون بیا و بگذار صدای شیرین تو را بشنوم و صورت زیبایت را  ببینم

زیرا اکنون دیگر زمستان به پایان رسیده است  .

تو را به جای همه کسانی که نشناخته ام دوست می دارم  .

تو را به جای همه روزگارانی که نمی زیسته ام دوست می دارم

برای خاطر عطر نان گرم و برفی که آب می شود و برای خاطر نخستینگلها

تو را به خاطر دوست داشتن دوست می دارم

تو را به جای همه کسانی که دوست نمیدارم دوست می دارم

سپیده که سر بزند در این بیشه زار خزان زده شاید دوباره گلیبروید شبیه آنچه در بهار بوییدیم

پس  به نام زندگی

هرگز مگو هرگز

*پی نوشت:دوستان من، گمان کنم این شعر تلفیقی از متن کتاب تورات با شعر پل الوار باشه.پس به من خرده نگیرید، چون خودمم نمیدونم دقیقا اصلش چیه؟!هرچی هست که متن بسیار زیبایی داره. اینطور نیست؟!

تو حوض خونه مــا
ماهیهای رنگارنگ  

با پولکای قشنـــگ
بالا و پایین میــــرن

  کلاغه تا می بینـــــــه
کنار حوض می شینـه
می خواد ماهی بگیره

 ماهیا تا می بینن
به زیر آبهـــا میرن

 کلاغ شیطون می شه
زار و پریشـــــــــــــــون

*پی نوشت: این شعر یکی از تفریحات خانواده منه. من اونو با حرکات دستم میخونم و همسرم کلی تشویقم میکنه.
بد نیست شما هم از این تفریحات سالم داشه باشین... 

 "دوستت دارم" ها را نگه می داری برای روز مبادا،
"دلم تنگ شده" ها را، "عاشقتم" ها را…
این جمله ها را که ارزشمندند الکی خرج کسی نمی کنی!
باید آدمش پیدا شود!

باید همان لحظه از خودت مطمئن باشی و باید بدانی که فردا، از امروز گفتنش پشیمان نخواهی شد!

سنت که بالا می رود کلی "دوستت دارم" پیشت مانده، کلی "دلم تنگ شده" و "عاشقتم" مانده که خرج کسی نکرده ای و روی هم تلنبار شده اند!

فرصت نداری صندوقت را خالی کنی! صندوقت سنگین شده و نمی توانی با خودت بکشی اش…

شروع می کنی به خرج کردنشان!

توی میهمانی اگر نگاهت کرد اگر نگاهش را دوست داشتی،
توی رقص اگر پا به پایت آمد، اگر هوایت را داشت، اگر با تو ترانه را به صدای بلند خواند،
توی جلسه اگر حرفی را گفت که حرف تو بود، اگر استدلالی کرد که تکانت داد،
در سفر اگر شوخ و شنگ بود، اگر مدام به خنده ات انداخت و اگر منظره های قشنگ را نشانت داد...

برای یکی یک "دوستت دارم" خرج می کنی، برا ی یکی یک "دلم برایت تنگ می شود" خرج می کنی! یک "چقدر زیبایی" یک "با من می مانی؟"

بعد می بینی آدم ها فاصله می گیرند متهمت می کنند به هیزی… به مخ زدن به اعتماد آدم ها!
سوءاستفاده کردن به پیری و معرکه گیری…

اما بگذار به سن تو برسند!
بگذار صندوقچه شان لبریز شود، آن وقت حال امروز تو را می فهمند بدون این که تو را به یاد بیاورند..
غریب است دوست داشتن...

و عجیب تر از آن است دوست داشته شدن...

وقتی می دانیم کسی با جان و دل دوستمان دارد ...
و نفس ها و صدا و نگاهمان در روح و جانش ریشه دوانده؛
به بازیش می گیریم: هر چه او عاشق تر، ما سرخوش تر! هر چه او دل نازک تر، ما بی رحم تر!

تقصیر از ما نیست؛
تمامی قصه های عاشقانه، اینگونه به گوشمان خوانده شده اند...

*منبع:یه جایی!

تقدیم به دوستی که میدونم خبر نداره حتی توی وبلاگ من هم جا داره!
به تلافی اون پذیرایی سال سوم دبیرستان...

شب میلاد تو است
                و من این گوشه نشستم به سرودن از تو
                                                               باز هم از سر نو
خاطرات است و من و چشمه ی شعر
                                 و تو هستی، تو که سرمایه ی اشعار منی
                                     تویی آن مهر شکوفا و جدا ناشدنـــــــی
چشم های تو نشسته است کنار دل من
                                  بوی بیدار سحر می وزد از سمت جنون
                                                            لحظه ها  آینه گون
                     و تو در خوب ترین ثانیه ها می آیی
                                                          روشن و رویایی...
شاعر:دکترمعصومی

صدای خش خش اسپیکر...ناخودآگاه نگاهم سمت گوشی چرخید.
دینگ دینگ :"سلام؛هر چند که بودن و نبودن من از بس بدم یکیه،ولی معذرت میخوام که این شبا اینقدر دیر میام"
آخ که چقدر یادآوری بعضی چیزا به آدم آرامش میده.

ممنونم که اینقدر بفکرمی.حتی اگه رفتارم اینو نشون نمیده.